Woeste wenkbrauwen, geprononceerde gelaatstrekken en een pontificale ‘puddingnaas’. Toegegeven, Jacques Canton heeft wel iets van een Turk. Geen wonder dus dat de geboren Sittardenaar daarvoor werd aangezien toen hij 27 jaar geleden neerstreek in Gulpen. Omdat hij overduidelijk ‘neet van heij’ was, moest hij bij café Petit Reserve prompt een kwartje meer afrekenen voor zijn pilske dan autochtoon Fred Bendermacher, die hem op sleeptouw nam. Maar de vermeende Turk heeft furore gemaakt. Want inmiddels krijgt hij menig pilske voor nop. Omdat hij Gulpen kleur geeft. Niet alleen met zijn penselen, maar ook met zijn aanstekelijke joie de vivre.
‘De versierder van Gulpen’, wordt hij gekscherend ook wel genoemd. Een bijnaam die vreemd genoeg niet duidt op zijn warme belangstelling voor de andere sexe maar op de kleurrijke schilderingen waarmee hij het dorp en de wijde omtrek rond carnaval opfleurt. Het zijn dan ook de drukste dagen van het jaar voor deze ondernemende pensionado. Gelukkig houdt hij altijd een dagje vrij om de Zwarte Ruiter -samen met Marion Bessems en Piet Lemmens- te transformeren tot een waar vasteloavendswalhalla. Zo vertoeven we de ene keer in de mondaine Moulin Rouge en dwalen we de andere keer door de smalle steegjes van Venetië. Elk jaar kom je ogen te kort om alle saillante details in je op te nemen. En daar zijn we stiekem best trots op.
Jacques stond aan de wieg van onze spaarclub: de Société du Clouterelle. Een club die weinig met sparen maar des te meer met ‘kloeterij oethoale’, te maken heeft. Dat gebeurt meestal op vrijdagmiddag, als de leden elkaar treffen voor een luchtig gesprek en een goed glas. Hoogtepunt in het clubleven is de creatieve dag die Jacques elke zomer in de wei van hoeve de Bek organiseert. Die begint met een petit déjeuner en eindigt met een voedzame maaltijd die iedereen op de been moet houden. Want de hele dag kleien of schilderen in de stralende zon, dat valt niet mee. Zeker als je weet dat de bar doorlopend geopend is en ober Jo Kaelen iedereen die zijn glas leeg heeft, meteen van een kakelverse opvolger voorziet.
‘Niets moet, alles mag’, dat is tegenwoordig Jacques’ motto. Dus geen bestuursfuncties in verenigingen meer, maar wat rommelen in zijn atelier, een rondje draaien op zijn scooter, lekker ‘get broesjele’ en de dag afsluiten met een druivenrijk drankje. Al zijn dat eigenlijk bijzaken. Want de kers op zijn toch al smakelijke levenstaart vormen zoon Sebastiaan en kleinzoon Mats. Sebastiaan is zijn ‘partner in painting’. Degene die ervoor zorgt dat hij met carnaval zijn deadlines haalt. Tja, en Mats, dat is gewoon de allerleukste en slimste 7-jarige van de hele wereld. Daar gaan we nog veel van horen.
Dus Turk, versierder of ‘puddingnaas’, het zal Jacques worst wezen wat de mensen van hem denken. Hij heeft het naar zijn zin in Gulpen. Als hij oud is, wil hij misschien nog een keer verhuizen. Ergens gaan samenwonen met een groep gelijkgestemde mensen bijvoorbeeld. Maar dat duurt gelukkig nog even. Hij is immers pas 77. #gezichtenvandezwarteruiter
© SMASH PRODUCTIES